Syndrom poniedziałku

Dziś usłyszałam, że istnieje coś takiego jak syndrom poniedziałku. To znaczy ja wiedziałam, że ten poniedziałek jest trudnym dniem dla wielu ludzi, ale nie wiedziałam, że ma fachową nazwę. Gdy pracowałam jeszcze na etacie w biurze, niedziela była dla mnie stresującym dniem. Świadomość, że w poniedziałek muszę iść do pracy, której za bardzo nie lubiłam powodowała u mnie silne emocje. Odczuwałam dziwne bóle brzucha, takie jak przed ważnym egzaminem, albo przed rozmową kwalifikacyjną. Podobne też miałam przed startem na zawodach. Nie pozwalało mi to w pełni korzystać z dnia wolnego i cieszyć się czasem spędzonym wspólnie z rodziną.

Na syndrom poniedziałku cierpią Ci, którzy nie lubią swojej pracy lub jest ona stresogenna, mają szefa, z którym się nie dogadują lub takiego, który stawia zbyt wysokie wymagania. Zaczynają żyć od poniedziałku do piątku, czekając na weekend. Piątek jest dla nich najlepszym dniem w tygodniu, często wtedy odreagowują, idą na imprezę, sięgają po używki, bawią się. Inni potrzebują intensywnego treningu, więc idą na siłownię, basen lub pobiegać. Gdy przychodzi niedziela, już nie jest tak różowo. Dręczące myśli nie pozwalają im się rozluźnić, mają wrażenie, że weekend zleciał za szybko, nie zdążyli nic zrobić i przede wszystkim nie starczyło im czasu na odpoczynek, a do pracy trzeba iść już na drugi dzień. Emocje z tym związane są tak duże, że trudno jest im zasnąć, dodatkowo świadomość tego, że rano trzeba wstać, jeszcze bardziej nakręca falę bezsenności. Rano w poniedziałek, niewyspani, ze ściśniętym żołądkiem idą do pracy… i zaczyna się odliczanie każdej godziny, minuty, a poniedziałkowy czas w pracy wyjątkowo się dłuży. Ale jak już minie, czuja ulgę, rozkręcają się na tyle, by przetrwać tydzień pracy i doczekać do kolejnego piątku.

Znacie to? Ja znam, doskonale. Co można poradzić na syndrom poniedziałku? Jedna, jedyna odpowiedź, która mi się nasuwa to rzucić tę robotę w cholerę. Tak nie można żyć! Ja po 3 latach takich poniedziałków, wstałam i złożyłam podanie o wypowiedzenie. To nie było łatwe, bo rodzina, dom, emerytura, widmo bezrobocia, to były argumenty, które bardzo mocno trzymały mnie przy tej posadzie. To był impuls, w pewnym momencie jakieś słowo szefa, jakaś sytuacja doprowadza do tego, że człowiek po prostu musi coś zrobić. Poczułam ulgę, ogromną, jakby jakiś ciężki głaz spadł mi z pleców.

Człowiek nigdy do końca nie jest gotowy na zmianę, dopóki nie podejmie decyzji. Zmiana daje nam szansę  poznania czegoś nowego, otwiera kolejne możliwości, kolejne wyzwania. Zmiany są dobre. Na koniec przytoczę Wam jeszcze cytat, który znalazłam w powieści „Chata” W.P. Young’a.

„Rozwój oznacza zmianę, a zmiana łączy się z ryzykiem, wkroczeniem ze znanego w nieznane”. 

Doświadczyliście kiedyś syndromu poniedziałku? Macie jakieś sposoby na radzenie sobie z nim? Znam kogoś, komu takie rady bardzo by się przydały.

Jeśli podobał Ci się wpis, proszę udostępnij go dalej. Dziękuję! :)