Wzrost ma znaczenie

Wyobraź sobie, że jesteś młodą, dojrzewającą dziewczyną, która zaczyna zwracać uwagę nie tylko na swój wygląd, ale także na płeć przeciwną. Pojawiają się pierwsze zauroczenia, małe-wielkie miłości do końca życia. I wyobraź sobie, że idziesz na potańcówkę szkolną albo inną dyskotekę (tak, tak się kiedyś mawiało). Odpacykowana w najlepszą, przecieraną pumeksem dżinsówę, tandetne legginsy w paski i  dżinsową katanę z wyciętymi sercami na plecach. Taka była moda i patrząc na dzisiejszą, niewiele się różniła. Siedzisz tak na tej imprezie, z nadzieją zerkajasz na stojących po drugiej stronie chłopców. W końcu DJ zapodaje wolne kawałki, a Ty czekasz, aż któryś śmiałek podejdzie i będziecie mogli pobujać się przy rytmach Take That. Podchodzi, wstrzymujesz oddech, on prosi cię do tańca, wstajesz…. i w tym jednym momencie czar pryska. Bo okazuje się, że ów delikwent jest niższy od Ciebie o głowę.

Nie wycofasz się już, on tym bardziej, więc tańczysz z nim garbiąc się przy tym niemiłosiernie. Twoja długa sylwetka nabiera jakiejś dziwnej żyrafiej postawy. Im bardziej się garbisz, tym bardziej zwracasz na siebie uwagę i tym wyższa się wydajesz. Ale Ty o tym nie wiesz. Modlisz się po cichu, by piosenka jak najszybciej się skończyła, po czym gdy tak się dzieje, uciekasz zawstydzona na swoje miejsce. On nie inaczej.

Mam 179 cm wzrostu, a w wieku 14 lat mierzyłam 174 cm i miałam okropne kompleksy na tym punkcie. Wszystkie koleżanki były niższe i znaczna większość kolegów. Mało tego, w tamtych czasach nie było ubrań dla wysokich dziewczyn, więc w mojej szafie znajdowało się sporo męskich okazów. Od dżinsów, po koszule, nawet te od mojego taty, po którym z resztą ten wzrost odziedziczyłam. Do tego byłam chuda jak patyk przez co wydawałam się jeszcze wyższa. Modelką nie zostałam, za to zostałam sportowcem i nagle okazało się, że na coś ten mój upierdliwy wzrost się przyda. Zasięg rąk i nóg w sportach walki ma ogromne znaczenie. Wtedy dopiero pozbyłam się kompleksów.

Jak czuje się dzisiaj z moimi 179 cm? Swobodnie, nawet wtedy gdy zakładam buty na obcasie i mój mąż nagle robi się niższy. Jemu to zupełnie nie przeszkadza. Co prawda 12 centymetrowych szpilek już bym nie włożyła. Wydaje mi się nawet, że z pokolenia na pokolenie ludzie są coraz wyżsi. Wśród gimnazjalistów coraz więcej wysokich dziewcząt i chłopców. Rzadko spotykam się z komentarzami: ależ Ty wysoka, które notorycznie pojawiały się gdy byłam nastolatką i zatruwały mi życie. Z ubraniami nie mam już takiego problemu, bo producenci, któregoś pięknego dnia dostrzegli, że oprócz przeciętnej polki mierzącej 165 cm, istnieją jeszcze te nieprzeciętne – wyższe, i jest to całkiem spora grupa klientek. Nie jest idealnie, ale nie narzekam. Gorzej z butami, ale to już temat na zupełnie inny post.

Kiedyś ze strachem poddawałam się pomiarom wzrostu w szkole i u lekarza, gdyż bezlitośnie zbliżałam się do 180 cm. W duchu liczyłam, że jednak do nich nie dobiję i na szczęście skończyłam na 179 cm! Teraz zupełnie nie zwracam na mój wzrost uwagi. No chyba, że staję do grupowego zdjęcia, tak jak do tego na spotkaniu blogerów, wtedy mój wzrost znowu zaczyna mieć znaczenie, a ja garbiąc się równam do grupy.

Jeśli podobał Ci się wpis, proszę udostępnij go dalej. Dziękuję! :)