Nagły zwrot akcji i lekcja życia

Nie wiem czy wiecie, ale żeby powstały jadalne owoce figi morwowej (sykomory) trzeba je nacinać lub nakłuwać, inaczej słabo rosną, psuja się i mogą być nawet trujące. To dzięki nacięciom figi dojrzewają kilkukrotnie szybciej i stają się jadalne. Ten zwyczaj jest praktykowany po dzisiejszy dzień w Egipcie i na Cyprze.

Niespodziewany zwrot akcji

Bardzo mi to porównanie pasuje do mojego życia ostatnio. Tych nacięć pojawiło się sporo, ale po każdym takim nacięciu mam wrażenie, że osiągam większą dojrzałość, wrażliwość, uważność. Bo wiecie jak jest, jak jest wszystko dobrze, to często przestajemy się rozwijać, pojawia się stagnacja, a jak musimy się trochę ponaginać, wyjść ze strefy komfortu, przełamać swoje bariery i opory, to nasz rozwój znacznie przyspiesza.

I tak jest z moim życiem w ostatnim roku. Toczę walkę o to, by wydarzenia, które pojawiają się nie złamały mnie, ale wzmocniły. Takim wydarzeniem był nagły zwrot akcji, kiedy to karetka zabrała mnie do szpitala z podejrzeniem zawału, którego ja w ogóle nie podejrzewałam i jakoś specjalnie nie odczuwałam. Miałam pewne dolegliwości sercowe podczas wysiłku, więc poszłam po skierowanie do kardiologa, a zamiast tego lekarz rodzinny wysłał mnie do szpitala. Dzięki Bogu zawału nie było, ale coś zaczęło dziać się z sercem, w szpitalu otrzymałam pilne skierowanie do kardiologa, który z kolei skierował mnie na badania do szpitala. Pamiętam, że powtarzałam sobie w duchu: Tylko nie koronarografia, tylko nie koronarografia! I co? Dam Pani skierowanie na koronarografię do szpitala… musimy sprawdzić co się dzieje.

Czego chcesz mnie nauczyć?

Na termin badania czekałam dwa miesiące. Był to czas niepewności i strachu, czy ten epizod, był wyłącznie epizodem, czy jednak jest coś na rzeczy. Czułam się trochę jak taka tykająca bomba, która może w każdej chwili wybuchnąć. Nie wspomnę już o samym badaniu i pobycie w szpitalu, który z maksymalnie dwóch dni (przy dobrych wynikach) przedłużył się do pięciu. I mogłabym pytać Boga: Po co to wszystko? Dlaczego ja? Ale ja starałam się pytać inaczej: Czego chcesz mnie Boże nauczyć, co pokazać? Na odpowiedź nie musiałam długo czekać. Bo Bóg pokazał mi ludzi, którzy przychodzą do szpitala z nadzieją, że wyjdą zdrowi i przechodzą trudny czas. Widziałam w ich oczach poszukiwanie nadziei, pragnienie dobrego słowa i po prostu potrzebę bycia w tym wszystkim razem.

I ja starałam się być razem z nimi, choć sama trzęsłam się przed badaniem jak osika na wietrze. Ale chciałam dodać im wiary i nadziei, że jest Ktoś większy, niż wszystkie nasze cierpienia i problemy, i że czuwa nad nami, bez względu na to, co się wydarza. Wiem, że łatwo mówić, gdy jest wszystko dobrze, ale gdy wracasz ze stołu operacyjnego po operacji wszczepienia bajpasów już tak różowo nie jest.

Świadectwo wiary Pani Wiesi

Panią Wiesławę (imię zmieniłam) zapamiętam na długo. Piękna, dojrzała kobieta, która urodziła i wychowała ośmioro dzieci, całe życie pracowała na gospodarstwie, wraca po ciężkiej operacji, umęczona, poturbowana, bez sił, a ja próbując ją pocieszyć i dodać jej siły, zaczynam mówić o Bogu. Pytam czy jest wierząca. Po czym ona odpowiada szeptem: Tylko Bóg!

To było dla mnie niesamowite świadectwo wiary. Mogłaby przecież obrazić się na Pana Boga, pytać, czemu ją to spotkało, a ona w swoim życiu i słowach jest Mu wierna! Powiem Wam, że jak o tym myślę to po prostu ściska mi serce.

Moje badanie wyszło dobrze, wszystko jest w porządku, układ krwionośny działa prawidłowo. Wiele osób wspierało mnie modlitwą w tym czasie, za co jestem wdzięczna Bogu, bo to wsparcie modlitewne jest bardzo ważne. Po badaniu pytałam Boga o to doświadczenie. I poczułam, że On chciał mi pokazać, że oprócz mojego życia, i moich spraw, są ludzie, którzy potrzebują drugiego człowieka, bliskości, dobrego słowa, modlitwy, błogosławieństwa. Że jestem zobowiązana, by nieść Miłość światu, że to jest moje powołanie.

Dziwne jest to, że ja, introwertyczka, która raczej nie zagaduje obcych ludzi, nagle opowiada wszystkim o Bogu, a po badaniu, będąc jeszcze na stole operacyjnym, woła: Chwała Panu! To jest tak zupełnie nie w moim stylu, że wiem, że tylko Duch Święty mógł tutaj zadziałać, a Bóg posłał mnie tam, by dać ludziom nadzieję, że On jest Bogiem, który jest z nami w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji i będzie z niej wyprowadzał dobro. On się tym zajmie! Moje serce, które zostało ponacinane jak ta figa, poszerzyło się po to, by widzieć cierpienie drugiego człowieka i nieść mu nadzieję oraz wstawiać się za nim w modlitwie. I chwała Panu za to!

Jeśli podobał Ci się wpis, proszę udostępnij go dalej. Dziękuję! :)